Jak rozmawiać z osobą cierpiącą na depresję (& czego nie mówić)

Zamieszczamy produkty, które uważamy za przydatne dla naszych czytelników. Jeśli dokonasz zakupu za pośrednictwem naszych linków, możemy otrzymać prowizję. Depresja jest niezwykle powszechną chorobą psychiczną. Około 20% dorosłych na całym świecie doświadczy depresji w pewnym momencie swojego życia. Ktoś w Twoim życiu najprawdopodobniej zachoruje na depresję, więc co możesz zrobić, aby pomóc?

Rozmowa z osobą cierpiącą na depresję i zachęcanie jej do mówienia o tym, jak się czuje, może pomóc jej w powrocie do zdrowia. Jest to również trudne. Prawdopodobnie martwisz się o swoją ukochaną osobę i próbujesz rozmawiać z nią w konstruktywny sposób, aby uniknąć pogorszenia jej samopoczucia.

Zamierzamy udzielić ci informacji, które pomogą ci wesprzeć osobę cierpiącą na depresję i zachęcić ją do uzyskania potrzebnej pomocy.

Jak rozmawiać z osobą cierpiącą na depresję

Bez względu na to, jak bardzo chcemy pomóc, może być trudno wiedzieć, jak rozmawiać z kimś o jego zdrowiu psychicznym. Oto kilka najważniejszych rzeczy, o których należy pamiętać, które pozwolą ci rozmawiać ze wsparciem z osobą cierpiącą na depresję.

1. zapytaj, jak się czują

Pytanie o emocje jest pierwszym krokiem. Osoby cierpiące na depresję (zwłaszcza mężczyźni) często uważają, że inni ludzie nie przejmują się ich uczuciami, więc zadanie pytania (i wyjaśnienie, że zależy ci na odpowiedzi) pozwala im mówić[].

Mogą zignorować twoje początkowe zapytanie, na przykład mówiąc "w porządku". Możesz zadać delikatne pytanie, takie jak "Czy to prawdziwy "w porządku" lub bycie uprzejmym "w porządku"?" To pozwala im mówić, jeśli chcą, bez zbytniej presji.

2. być poinformowanym

Osoby cierpiące na depresję mogą nie mieć energii lub odporności, aby sprawdzić swoje objawy i zrozumieć, co jest nie tak.[][] Pomocne może być zrozumienie jak najwięcej na temat tego, co może się z nimi dziać.

Lepsze zrozumienie depresji pozwala wyjaśnić, że to, czego doświadczają, jest całkowicie normalne.

Na przykład wiele osób cierpiących na depresję zmaga się z niemożliwym do wykonania zadaniem. Jest to sytuacja, w której pozornie łatwe zadanie, takie jak otwarcie poczty lub ścielenie łóżka, zaczyna wydawać się przytłaczające. Może to sprawić, że poczują się nieadekwatni lub głupi.

Zrozumienie niewykonalnych zadań pozwala delikatnie wyjaśnić, że nie jest to oznaka słabości, co może ułatwić osobie cierpiącej na depresję przyjęcie pomocy.

3. starać się zrozumieć ich uczucia, a nie je zmieniać

Kiedy rozmawiasz z przyjacielem cierpiącym na depresję lub ukochaną osobą, prawdopodobnie chcesz, aby wszystko było w porządku. Możesz pomyśleć:

"Nienawidzę tego, że ktoś, kogo kocham, cierpi. Chcę otulić go moją miłością i troską i sprawić, by był szczęśliwy. Jeśli kocham go wystarczająco mocno, z pewnością powinienem być w stanie to zrobić".

Uświadomienie sobie, że nie można "naprawić" depresji, może być okropnym uczuciem.

Choć może to być trudne do zaakceptowania, praca nad zrozumieniem ich emocji jest często najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić.

Jednym małym zastrzeżeniem jest to, że to nie zadaniem osoby cierpiącej na depresję jest pomóc ci zrozumieć. Zrób miejsce na jej wypowiedź, daj jej znać, że chętnie słuchasz, ale unikaj wszystkiego, co może sprawiać wrażenie przesłuchania. Spróbuj powiedzieć, "Chciałbym zrozumieć tyle, ile jesteś w stanie mi powiedzieć".

4) Poinformuj ich, że masz sieć wsparcia.

Osoby cierpiące na depresję zazwyczaj czują się winne, że nie są w stanie się z niej "otrząsnąć", zmagają się z normalnymi zadaniami i są ciężarem dla osób, które oferują im pomoc [].

Postaraj się ograniczyć ich poczucie winy związane z proszeniem o wsparcie, pokazując im, że inni są gotowi cię wesprzeć.

Pomocne może być wyjaśnienie idei teorii pierścienia jako sposobu pomagania komuś w potrzebie. Osoba, która najbardziej cierpi (w tym przypadku osoba z depresją) znajduje się w centrum. Wokół niej znajduje się "pierścień" złożony z najbliższych jej osób, na przykład współmałżonka, dziecka lub rodzica. Kolejnym pierścieniem mogą być bliscy przyjaciele i dalsza rodzina.

Każdy pierścień oferuje wsparcie i komfort każdemu, kto znajduje się w pierścieniu mniejszym niż jego własny i może poprosić o wsparcie każdego, kto znajduje się w większym pierścieniu.

Pokazanie osobie cierpiącej na depresję, że dbasz o siebie, może ułatwić jej otwarcie się.

5) Nie wymagaj szybkich decyzji

Jednym z objawów depresji jest trudność w podejmowaniu decyzji, zwłaszcza w sytuacji, gdy jest się postawionym w trudnej sytuacji.[] Może to prowadzić do odrzucania ofert pomocy, gdy w rzeczywistości byliby za nią wdzięczni.

Ułatw to, mówiąc, "Nie musisz decydować teraz". Zmniejsza to presję i pozwala drugiej osobie zastanowić się, czy chciałaby uzyskać pomoc w swoim czasie.

Możesz również sformułować pytania w sposób, który ułatwi im podjęcie decyzji. Na przykład, "Co chciałbyś robić?" może wydawać się dużą presją. Spróbuj "Może pójdziemy na spacer?" zamiast tego.

6 Pokaż im, że nie są sami

Depresja jest samotna i może sprawiać wrażenie, że nikt nigdy nie będzie chciał spędzać z tobą czasu i że nikt nie będzie w stanie cię zrozumieć. Znalezienie sposobu na pokazanie, że nie są sami, może naprawdę pomóc.

Zwykłe powiedzenie komuś, że jesteś szczęśliwy, słuchając go i że nie chcesz, aby przechodził przez to sam, może mieć głębokie znaczenie. Powiedzenie mu, że jesteś tylko na telefon lub wysłanie mu SMS-a, aby dać mu znać, że o nim myślisz, pozwala mu poczuć, że naprawdę ci zależy.

Co najważniejsze, wywiązuj się z tego, co oferujesz. Osoby cierpiące na depresję często myślą, że inni są "po prostu mili" i że tak naprawdę im nie zależy. Może to sprawić, że będą nadwrażliwe na niedotrzymane plany lub oferty pomocy, które się nie powiodą. Często lepiej jest nie obiecywać i dostarczać więcej niż na odwrót.

Te statystyki dotyczące depresji w USA również mogą być pouczające.

7. przypomnij im, że to nie jest ich wina

Osoby cierpiące na depresję mają skłonność do obwiniania się za problemy, nawet te, za które nie mogą być odpowiedzialne.[] Zazwyczaj obwiniają się za swoją depresję

Mogą nazywać siebie "słabymi", "żałosnymi" lub "porażkami", ponieważ nie czują się szczęśliwsi i wierzą, że są niedopuszczalnym (i niepożądanym) ciężarem dla ludzi, którzy ich kochają [].

Przypomnij im, że depresja nie jest wadą moralną ani oznaką słabości. Jest to choroba wynikająca z połączenia czynników biologicznych (w tym genetycznych) i środowiskowych. Nie ponoszą większej winy za depresję niż za reakcję alergiczną lub złamanie ręki.

Czasami pomocne może być wskazanie, że depresja jest bardzo powszechną chorobą i nie jest ona osamotniona w zmaganiu się z tymi trudnościami. Możesz wyjaśnić, że osoby cierpiące na depresję bardzo często zmagają się z obowiązkami domowymi i opieką osobistą, taką jak prysznic. Bądź jednak ostrożny. Ważne jest, aby Twoja ukochana osoba czuła, że reagujesz na nią jako na osobę, a nie na osobę, która nie ma nic wspólnego z depresją.trywializując ich problemy.

Na przykład mówiąc "Ludzie z depresją zwykle zalegają z pracami domowymi" może brzmieć lekceważąco.

"Depresja może utrudniać ludziom robienie rzeczy, które normalnie uważają za łatwe. Jeśli tak się czujesz, to nie twoja wina. To część tego, jak działa choroba. Na przykład możesz czuć się naprawdę źle na myśl o odkurzaniu lub praniu. Jeśli tak się stanie, nie będę cię osądzać. Jest w porządku. Mogę pomóc ".

8. współpracować z nimi w celu uzyskania pomocy

Pomoc osobie cierpiącej na depresję nie polega na próbie samodzielnego naprawienia wszystkiego. Równie ważne jest, aby osoba ta szukała pomocy u profesjonalistów.

Dostępnych jest wiele różnych rodzajów pomocy i pomocna może być rozmowa z lekarzem na temat tego, co może być najbardziej skuteczne.[]

Ważne jest, aby nie forsować jednego rodzaju leczenia, jeśli dana osoba nie czuje się z nim całkowicie komfortowo. Na przykład, możesz mieć świetną reakcję na leki przeciwdepresyjne, ale dana osoba może obawiać się przyjmowania leków. Alternatywnie, osoba ta może nie czuć się w stanie otworzyć się przed kimś podczas terapii i wolałaby najpierw wypróbować leki.

Chociaż depresja może utrudniać podejmowanie decyzji, ważne jest, aby ukochana osoba czuła, że ma kontrolę nad swoim leczeniem. Rozważ zaproponowanie, że pójdziesz z nią na wizytę lekarską (ale nie nalegaj) lub zapytaj, czy chciałaby, abyś zadzwonił i umówił się na wizytę.

Ostatecznie pokaż ukochanej osobie, że poważnie traktujesz to, co ci mówi, szanujesz jej życzenia i chcesz pomóc jej znaleźć pomoc, którą będzie w stanie zaakceptować.

Czego nie mówić osobie cierpiącej na depresję

Chociaż powiedzenie czegoś jest zdecydowanie lepsze niż unikanie rozmowy o depresji, istnieją pewne komentarze, które mogą utrudnić życie osobie cierpiącej na depresję. Oto kilka rzeczy, których powinieneś unikać, mówiąc do osoby z depresją

1. "Mogło być gorzej"

Oczywiście kuszące jest zachęcanie ukochanej osoby do spojrzenia na pozytywne rzeczy w jej życiu. Może się wydawać, że gdybyś mógł po prostu przypomnieć jej o wszystkich dobrych rzeczach, przechyliłoby to szalę i znów byłaby szczęśliwa. Ale depresja nie działa w ten sposób.

Depresja nie pojawia się dlatego, że ktoś rozważył pozytywne i negatywne aspekty swojego życia i podjął decyzję. To skomplikowana choroba z elementami biologicznymi, genetycznymi, środowiskowymi i społecznymi.[]

Mówienie osobom cierpiącym na depresję, aby "spojrzały na jasną stronę" lub wymienianie wszystkich rzeczy, które im się przydarzają, może sprawić, że poczują się bardziej samotni, a nawet winni. Prawdopodobnie odbyli taką rozmowę z samym sobą i są sfrustrowani, że nie mogą poczuć się lepiej.

Może również sugerować, że depresja jest wyborem lub że winę za nią ponosi koncentrowanie się na niewłaściwych rzeczach lub niewdzięczność.

Co powiedzieć zamiast tego: "Rozumiem, że naprawdę trudno jest teraz odczuwać szczęście lub radość. Zawsze jestem tutaj, aby wysłuchać, kiedy tylko chcesz porozmawiać".

2. "Dlaczego po prostu..."

Wiele rzeczy może pomóc w depresji, ale wywieranie presji na ukochanej osobie, aby zrobiła coś, na co nie jest gotowa lub nie czuje się na siłach, może sprawić, że poczuje się gorzej, a nie lepiej. Staraj się unikać zwrotów takich jak "powinieneś", które sugerują, że istnieje łatwe rozwiązanie, którego dana osoba po prostu nie robi.

Ćwiczenia są tego doskonałym przykładem. Ćwiczenia często pomagają osobom cierpiącym na depresję[], ale depresja sprawia, że organizm jest mniej wydajny w wytwarzaniu energii na poziomie komórkowym[]. To sprawia, że naprawdę trudno jest ćwiczyć. Powiedzenie "po prostu idź pobiegać", gdy jesteś w środku umiarkowanej lub ciężkiej depresji, może wydawać się tak trudne, jak powiedzenie "po prostu leć na księżyc".

Wychodzenie z depresji to powolny proces, a naciskanie na nich, by wskoczyli na poziom, na który nie mają zasobów, raczej nie pomoże.

Co powiedzieć zamiast tego: "Nie mogę zagwarantować, że to pomoże, ale jeśli chcesz, możemy pójść na spacer/ugotować coś pożywnego/spróbować wspólnie znaleźć dla ciebie terapeutę".

3. "Wiem dokładnie, jak się czujesz"

Prawdopodobnie starasz się okazać wsparcie, gdy mówisz komuś, że dokładnie wiesz, jak się czuje, ale czasami może to sprawić, że poczuje się bardziej odizolowany.

Nigdy nie wiadomo dokładnie Może to również utrudnić im rozmowę o tym, przez co przechodzą, jeśli myślą, że już wyrobiliśmy sobie opinię na temat tego, co się z nimi dzieje.

Co powiedzieć zamiast tego: "Doświadczenie depresji u każdego jest inne i nie zamierzam udawać, że wiem dokładnie, przez co przechodzisz. Mogę jednak odnieść się do wielu z nich i jestem tutaj, aby słuchać".

4. "Każdy przechodzi przez trudne chwile"

Mówiąc "każdy przechodzi przez trudne chwile", możesz mieć wrażenie, że współczujesz ukochanej osobie w depresji, a także umieszczasz jej uczucia w szerszym kontekście. Niestety, jest mało prawdopodobne, że to właśnie usłyszy.

Osobie cierpiącej na depresję powiedzenie, że każdy ma problemy, mówi, że

• Ich problemy nie są na tyle poważne, by uzasadniały ich reakcję (co prowadzi do obwiniania siebie i poczucia winy).
• Możesz myśleć, że udają/wyolbrzymiają (co prowadzi do poczucia osamotnienia i niezrozumienia).
• Obwiniają się za własną chorobę (co utrudnia im proszenie o pomoc).
• Nie powinni mówić o swoich uczuciach
• Są samolubni/samocentryczni
• Są "po prostu smutni" lub "czują się przygnębieni" (co minimalizuje nasilenie depresji).

Co powiedzieć zamiast tego: "Depresja jest okropną chorobą, która dotyka wielu ludzi. To absolutnie nie twoja wina. Chciałbym sprawdzić, czy możemy coś zrobić, aby ci pomóc, jeśli nie masz nic przeciwko?".

5. "Dlaczego nie możesz się z tego otrząsnąć?".

Proszenie osoby cierpiącej na depresję, aby "po prostu się z niej wyrwała" lub przez nią przeszła, minimalizuje powagę jej choroby i utrudnia jej poszukiwanie lub zaakceptowanie pomocy.

Opieka nad przyjacielem, członkiem rodziny, chłopakiem lub dziewczyną cierpiącymi na depresję kliniczną może być męcząca i frustrująca. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli nie są oni gotowi szukać pomocy lub jeśli zachowują się w sposób, który uważasz za autodestrukcyjny, na przykład piją za dużo lub nie dbają o swoje zdrowie fizyczne.

Nawet jeśli jest to trudne, staraj się nie dawać upustu swojej frustracji poprzez tego rodzaju komentarze. Zazwyczaj lepiej jest zwrócić się do sieci wsparcia, która pomoże ci poradzić sobie z frustracją i pozwoli ci nadal oferować miłość i wsparcie osobie cierpiącej na depresję.

Jak powiedział pewien pisarz cierpiący na depresję: "Nie mogę próbować "nie być w depresji" tak samo, jak ktoś inny nie może próbować "nie być wysokim"".

Co powiedzieć zamiast tego: "Nie musisz sama walczyć z depresją. Niektóre dni będą lepsze, a inne gorsze, ale będę z tobą przez cały czas".

6. "Nie wyglądasz na przygnębionego"

Często zdarza się, że osoby cierpiące na depresję starają się nie pokazywać ludziom wokół siebie, jak bardzo się z nią zmagają. Może to wynikać z tego, że nie chcą martwić innych, czują się zawstydzeni tym, jak bardzo się zmagają lub nie czują się gotowi, aby przyznać się przed samym sobą, że mają depresję. Mogą również czuć się niegodni opieki lub martwić się, że ludzie im nie uwierzą lub pomyślą, że są słabi.

Chociaż dla ciebie może się to wydawać neutralnym stwierdzeniem zaskoczenia, powiedzenie komuś, że nie wygląda na przygnębionego, może sprawić, że poczuje się niedowierzający. Próba "udawania" zdrowego i ukrywania oznak depresji może być wyczerpująca []. Może to sprawić, że będzie to podwójnie bolesne, gdy te wysiłki doprowadzą do niedowierzania ze strony rodziny i przyjaciół. Odrzuca to również ogromną odwagę, którą właśnie wykazali, otwierając się.do ciebie.

Co powiedzieć zamiast tego: "Nie zdawałam sobie sprawy. Dziękuję, że się otworzyłaś. Czy chciałabyś o tym porozmawiać?".

7. "Dlaczego nie możesz po prostu...".

Komuś, kto nie doświadcza epizodu depresyjnego, trudno jest zrozumieć, jak trudne może być wykonywanie codziennych czynności. Czynności takie jak mycie zębów, otwieranie poczty czy zakładanie ubrań na zewnątrz nie wymagają od większości z nas prawie żadnego zastanowienia ani energii. Kiedy jednak cierpisz na depresję, mogą one stać się prawdziwym drenażem twoich zasobów [].

Spróbuj zapoznać się z teorią łyżki, która jest używana do wyjaśnienia jednego ze sposobów, w jaki świat może wydawać się inny dla osób z niewidzialną chorobą lub niepełnosprawnością, w tym depresją.

Co powiedzieć zamiast tego: "Czy są jakieś zadania, które mógłbym usunąć z twojej listy rzeczy do zrobienia, aby ułatwić ci życie?".

Rodzaje depresji

Istnieją różne rodzaje depresji. Chociaż nie będziesz diagnozować swojej ukochanej osoby, pomocne może być zrozumienie różnic. Oto niektóre z typowych rodzajów depresji.

• Poważna (kliniczna) depresja: Znana również jako duże zaburzenie depresyjne (MDD), jest tym, o czym większość ludzi myśli, gdy mówią o depresji. Jest to przedłużony okres objawów depresyjnych, które mogą obejmować smutek, lęk, niski poziom energii i zaburzenia codziennych czynności, takich jak spanie i jedzenie [].
• Choroba afektywna dwubiegunowa: Choroba afektywna dwubiegunowa (wcześniej znana jako depresja maniakalna lub czasami depresja dwubiegunowa) charakteryzuje się okresami manii (niezwykle wysoki nastrój, zwiększona energia, entuzjazm do podejmowania ryzyka) i epizodami depresji[].
• Uporczywe zaburzenie depresyjne (PDD): PDD diagnozuje się, gdy objawy depresji występują od ponad dwóch lat. Objawy te często są mniej nasilone niż MDD, ale ponieważ występują tak długo, mogą mieć dramatyczny wpływ na czyjeś życie [].
• Sezonowe zaburzenie afektywne (SAD): SAD jest formą depresji, która wydaje się być powiązana z ilością naturalnego światła, które otrzymujemy. Zwykle jest gorzej w miesiącach zimowych, a objawy zmniejszają się latem.[]
• Depresja okołoporodowa: Zwykło się ją nazywać depresją poporodową lub poporodową, ale dotyka ona nie tylko osoby po porodzie. Każdy, kto jest w ciąży lub niedawno urodził dziecko, może mieć zmiany nastroju, ale depresja okołoporodowa jest poważniejsza i może trwać znacznie dłużej.[] Istnieje coraz więcej dowodów na to, że ojcowie również mogą cierpieć na depresję okołoporodową.[]
• Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne (PMDD): Jest to związane z zespołem napięcia przedmiesiączkowego (PMS), z objawami skupionymi wokół czasu menstruacji. Zaburzenia nastroju w PMDD, takie jak wahania nastroju lub silny smutek i niepokój, są bardziej wyraźne niż w PMS i zazwyczaj powodują znaczne zakłócenia w codziennym życiu [].
• Depresja sytuacyjna: Jest ona bardzo podobna do depresji klinicznej, ale istnieje wyraźny "wyzwalacz" tych uczuć. Zwykle jest to głęboko stresujące wydarzenie życiowe, takie jak rozpad związku lub bycie ofiarą przestępstwa[].

Zapobieganie samobójstwom

Nikt nie lubi myśleć, że ktoś, kogo kocha, może być na tyle zdesperowany, by odebrać sobie życie. Niestety, depresja może prowadzić ludzi do poczucia, że samobójstwo jest jedynym sposobem na ucieczkę od tego, jak się czują.

Jeśli podejrzewasz, że Twoja ukochana osoba może rozważać odebranie sobie życia, najważniejszą rzeczą jest poruszenie z nią tego tematu. Jest to oczywiście przerażające, ale pytanie o to pozwala jej wiedzieć, że może szczerze komunikować się o tym, jak się czuje.

Bądź bezpośredni, jeśli powiedzą coś w stylu "Byłoby lepiej, gdyby mnie tu nie było". lub "Przynajmniej nie będę już dłużej ciężarem". Spróbuj zapytać ich, czy mają na myśli, że rozważają odebranie sobie życia. Możesz powiedzieć "Nie osądzam, ale muszę zapytać: czy miałaś myśli samobójcze? Jeśli tak, możesz mi o tym powiedzieć".

Możesz obawiać się, że pytanie kogoś o myśli samobójcze może sprawić, że pomysł ten pojawi się w jego głowie. Badania konsekwentnie pokazują, że pytanie ludzi o zamiary samobójcze zmniejsza prawdopodobieństwo podjęcia przez nich próby samobójczej[].

Znaki ostrzegawcze przed samobójstwem

Mówienie o samobójstwie wiąże się z dużą stygmatyzacją, co może utrudniać ustalenie, na co należy zwracać uwagę. Oto niektóre z kluczowych znaków ostrzegawczych samobójstwa[]

• Mówienie o samobójstwie, nawet pośrednio
• Mówienie lub pisanie o śmierci, umieraniu lub samobójstwie
• Opracowanie planu odebrania sobie życia
• Odnoszenie się do siebie jako ciężaru lub sugerowanie, że innym byłoby lepiej bez nich.
• Nagłe poczucie spokoju lub energii po depresji
• Wcześniejsze próby samobójcze
• Wycofywanie się ze wsparcia społecznego i aktywności
• Rozdawanie majątku, sporządzanie testamentu lub porządkowanie swoich spraw bez wyraźnego powodu.
• Gromadzenie zasobów do popełnienia samobójstwa, na przykład zbieranie pigułek lub broni.
• Niebezpieczne lub autodestrukcyjne zachowanie
• Ustalenia dotyczące osób pozostających na utrzymaniu lub zwierząt domowych

Gdzie uzyskać pomoc dla osoby o skłonnościach samobójczych?

Staraj się nie panikować, jeśli zauważysz jeden lub więcej z tych objawów u swojej ukochanej osoby. Najważniejsze jest, aby zwrócić się o pomoc. Skontaktuj się z National Suicide Prevention Lifeline pod numerem 800-273-8255 24/7, aby uzyskać bezpłatną, poufną poradę.

Osoby przebywające poza Stanami Zjednoczonymi mogą skorzystać z listy infolinii zapobiegających samobójstwom dostępnej tutaj.

Jeśli obawiasz się, że istnieje bezpośrednie zagrożenie, nie zostawiaj tej osoby samej, spróbuj usunąć niebezpieczne przedmioty, takie jak leki, noże lub broń, i zadzwoń pod numer 911.

Jak dbać o siebie

Opieka nad bliską osobą cierpiącą na depresję nie jest łatwa. Ważne jest, aby oboje dbali również o siebie.

Osobista samoopieka może obejmować takie rzeczy jak

• Czas tylko dla siebie
• Upewnienie się, że Twoje potrzeby zostały spełnione przed udzieleniem pomocy ukochanej osobie
• Ustalenie granic tego, co możesz, a czego nie możesz zrobić, aby pomóc.
• Przyjęcie do wiadomości, że jest to trudne również dla Ciebie
• Dotarcie do sieci wsparcia
• Znalezienie terapeuty lub grupy wsparcia

Najczęstsze pytania

Dlaczego tak trudno jest porozmawiać z kimś o depresji?

Rozmowa o depresji jest trudna, ponieważ wydaje się bardzo osobista i możemy nie wiedzieć, jak najlepiej pomóc osobie cierpiącej na depresję. Martwimy się, że możemy powiedzieć coś niewłaściwego lub pogorszyć sytuację. Zamiast zastanawiać się, co powiedzieć, spróbuj skupić się na słuchaniu i zrozumieniu.

Czy osoby cierpiące na depresję mają problemy z komunikacją?

Osobom cierpiącym na depresję może być trudno wyjaśnić, jak się czują. Mogą mieć niski poziom energii lub "mgłę mózgową", co sprawia, że myślą wolniej. Mogą również martwić się, że są ciężarem dla innych, nie widzieć sensu w rozmowie lub czuć się niezręcznie z powodu stygmatyzacji zdrowia psychicznego.

Czy istnieje czat online dotyczący depresji?

Czat online dla osób z depresją jest dostępny 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, podobnie jak linie telefoniczne i wsparcie tekstowe. Można również znaleźć dostawców terapii online, takich jak . Infolinie, takie jak National Suicide Prevention Lifeline, mogą być bardziej odpowiednie w sytuacjach kryzysowych.

Referencje

1. Cai, N., Choi, K. W., & Fried, E. I. (2020). Przegląd genetyki heterogeniczności w depresji: operacjonalizacje, przejawy i etiologie. Human Molecular Genetics, 29(R1) , R10-R18.
2. Heifner, C. (2009), Męskie doświadczenie depresji. Perspectives in Psychiatric Care, 33(2) , 10-18.
3. Nunstedt, H., Nilsson, K., Skärsäter, I., & Kylén, S. (2012). Doświadczenia związane z dużą depresją: indywidualne perspektywy dotyczące zdolności rozumienia i radzenia sobie z chorobą. Issues in Mental Health Nursing, 33(5) , 272-279.
4. Leontjevas, R., Teerenstra, S., Smalbrugge, M., Vernooij-Dassen, M. J. F. J., Bohlmeijer, E. T., Gerritsen, D. L., & Koopmans, R. T. C. M. (2013). Więcej wglądu w koncepcję apatii: multidyscyplinarny program zarządzania depresją ma różny wpływ na objawy depresyjne i apatię w domach opieki. International Psychogeriatrics, 25(12) , 1941-1952.
5. Zahn-Waxler, C., Cole, P. M., & Barrett, K. C. (1991). Poczucie winy i empatia: różnice płci i implikacje dla rozwoju depresji. W J. Garber & K. A. Dodge (Eds.), Rozwój regulacji i dysregulacji emocji (s. 243-272), Cambridge University Press.
6. Lawlor, V. M., Webb, C. A., Wiecki, T. V., Frank, M. J., Trivedi, M., Pizzagalli, D. A., & Dillon, D. G. (2019). Analiza wpływu depresji na podejmowanie decyzji. Psychological Medicine, 50(10) , 1613-1622.
7. Santini, Z. I., Jose, P. E., York Cornwell, E., Koyanagi, A., Nielsen, L., Hinrichsen, C., Meilstrup, C., Madsen, K. R., & Koushede, V. (2020). Odłączenie społeczne, postrzegana izolacja oraz objawy depresji i lęku wśród starszych Amerykanów (NSHAP): podłużna analiza mediacyjna. The Lancet Public Health, 5(1) , e62-e70.
8. Rudd, M. D., Joiner, T. E., & Rajab, M. H. (1995). Negacja pomocy po ostrym kryzysie samobójczym. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 63(3) , 499-503.
9. Abramson, L. Y., & Sackheim, H. A. (1977). Paradoks w depresji: niekontrolowanie i obwinianie siebie. Psychological Bulletin, 84(5) , 838-851.
10. Koenig, H. G., Cohen, H. J., Blazer, D. G., Krishnan, K. R. R., & Sibert, T. E. (1993). Profil objawów depresji u młodszych i starszych pacjentów z dużą depresją. Journal of the American Geriatrics Society, 41(11) , 1169-1176.
11. Saveanu, R. V., & Nemeroff, C. B. (2012). Etiologia depresji: czynniki genetyczne i środowiskowe. Kliniki psychiatryczne Ameryki Północnej, 35(1) , 51-71.
12. Sikorski, C., Luppa, M., König, H.-H., van den Bussche, H., & Riedel-Heller, S. G. (2012). Czy szkolenie lekarzy pierwszego kontaktu w zakresie opieki nad pacjentami z depresją wpływa na wyniki leczenia - przegląd systematyczny i metaanaliza. BMC Health Services Research, 12(1) .
13. Biegler, P. (2008), Autonomia, stres i leczenie depresji. BMJ, 336(7652) , 1046-1048.
14. Wong, M.-L., & Licinio, J. (2001). Badania i podejścia do leczenia depresji. Nature Reviews Neuroscience , 2 (5), 343-351.
15. Kvam, S., Kleppe, C. L., Nordhus, I. H., & Hovland, A. (2016). Ćwiczenia jako leczenie depresji: metaanaliza. Journal of Affective Disorders, 202 , 67-86.
16. Østergaard, L., Jørgensen, M. B., & Knudsen, G. M. (2018). Niski poziom energii? Perspektywa popytu na energię na stres i depresję. Neuroscience & Biobehavioral Reviews, 94, 248-270.
17. Coyne, J. C., & Calarco, M. M. (1995). Skutki doświadczenia depresji: zastosowanie metodologii grup fokusowych i ankiet. Psychiatry, 58(2), 149-163.
18. Pollock, K. (2007), Zachowanie twarzy w prezentacji depresji: ograniczanie terapeutycznego potencjału konsultacji. Health: An Interdisciplinary Journal for the Social Study of Health, Illness and Medicine, 11(2) , 163-180.
19. Kornfield, R., Zhang, R., Nicholas, J., Schueller, S. M., Cambo, S. A., Mohr, D. C., & Reddy, M. (2020). "Energy is a Finite Resource": Designing Technology to Support Individuals across Fluctuating Symptoms of Depression. Proceedings of the SIGCHI Conference on Human Factors in Computing Systems, Konferencja CHI, 2020, 10.1145/3313831.3376309.
20. Belmaker, R. H., & Agam, G. (2008). Poważne zaburzenie depresyjne. New England Journal of Medicine, 358(1), 55-68.
21. Müller-Oerlinghausen, B., Berghöfer, A., & Bauer, M. (2002). Choroba afektywna dwubiegunowa. The Lancet, 359(9302) , 241-247.
22. Schramm, E., Klein, D. N., Elsaesser, M., Furukawa, T. A., & Domschke, K. (2020). Przegląd dystymii i uporczywego zaburzenia depresyjnego: historia, korelaty i implikacje kliniczne. The Lancet Psychiatry, 7(9), 801-812.
23. Westrin, Å., & Lam, R. W. (2007). Sezonowe zaburzenie afektywne: aktualizacja kliniczna. Annals of Clinical Psychiatry, 19(4) , 239-246.
24. Dekel, S., Ein-Dor, T., Ruohomäki, A., Lampi, J., Voutilainen, S., Tuomainen, T.-P., Heinonen, S., Kumpulainen, K., Pekkanen, J., Keski-Nisula, L., Pasanen, M., & Lehto, S. M. (2019). Dynamiczny przebieg depresji okołoporodowej w czasie ciąży i porodu. Journal of Psychiatric Research, 113, 72-78.
25. Ramchandani, P., Stein, A., Evans, J., & O'Connor, T. G. (2005). Depresja ojcowska w okresie poporodowym a rozwój dziecka: prospektywne badanie populacyjne. The Lancet, 365(9478) , 2201-2205.
26. Halbreich, U., Borenstein, J., Pearlstein, T., & Kahn, L. S. (2003). Częstość występowania, upośledzenie, wpływ i obciążenie przedmiesiączkowym zaburzeniem dysforycznym (PMS/PMDD). Psychoneuroendokrynologia, 28, 1-23.
27. Joffe, R. T., Levitt, A. J., Bagby, M., & Regan, J. J. (1993). Cechy kliniczne sytuacyjnej i niesytuacyjnej dużej depresji. Psychopathology, 26(3-4) , 138-144.
28. Dazzi, T., Gribble, R., Wessely, S., & Fear, N. T. (2014). Czy pytanie o samobójstwo i powiązane zachowania wywołuje myśli samobójcze? Jakie są dowody? Psychological Medicine, 44(16) , 3361-3363.
29. Rudd, M. D. (2008), Sygnały ostrzegawcze przed samobójstwem w praktyce klinicznej. Current Psychiatry Reports, 10(1), 87-90.